Word Of God, Matthew 20:1-16

“For the kingdom of heaven is like unto a man that was a householder, who went out early in the morning to hire laborers into his vineyard. And when he had agreed with the laborers for a shilling a day, he sent them into his vineyard. And he went out about the third hour, and saw others standing in the marketplace idle; and to them he said, Go ye also into the vineyard, and whatsoever is right I will give you. And they went their way. Again he went out about the sixth and the ninth hour, and did likewise. And about the eleventh hour he went out, and found others standing; and he saith unto them, Why stand ye here all the day idle? They say unto him, Because no man hath hired us. He saith unto them, Go ye also into the vineyard. And when even was come, the lord of the vineyard saith unto his steward, Call the laborers, and pay them their hire, beginning from the last unto the first. And when they came that were hired about the eleventh hour, they received every man a shilling. And when the first came, they supposed that they would receive more; and they likewise received every man a shilling. And when they received it, they murmured against the householder, saying, These last have spent but one hour, and thou hast made them equal unto us, who have borne the burden of the day and the scorching heat. But he answered and said to one of them, Friend, I do thee no wrong: didst not thou agree with me for a shilling? Take up that which is thine, and go thy way; it is my will to give unto this last, even as unto thee. Is it not lawful for me to do what I will with mine own? or is thine eye evil, because I am good? So the last shall be first, and the first last.”

“«زیرا پادشاهی آسمان صاحب باغی را می‌ماند که صبح زود بیرون رفت تا برای تاکستان خود کارگرانی به مزد بگیرد. او با آنان توافق کرد که روزی یک دینار بابت کار در تاکستان به هر یک بپردازد. سپس ایشان را به تاکستان خود فرستاد. نزدیک ساعت سوّم دوباره بیرون رفت و عده‌ای را در میدان شهر بی‌کار ایستاده دید. به آنان نیز گفت: ”شما هم به تاکستان من بروید و آنچه حق شماست به شما خواهم داد.“ پس آنها نیز رفتند. باز نزدیک ساعت ششم و نهم بیرون رفت و چنین کرد. در حدود ساعت یازدهم نیز بیرون رفت و باز چند تن دیگر را بی‌کار ایستاده دید. از آنان پرسید: ”چرا تمام روز در اینجا بی‌کار ایستاده‌اید؟“ پاسخ دادند: ”چون هیچ‌کس ما را به مزد نگرفت.“ به آنان گفت: ”شما نیز به تاکستان من بروید و کار کنید.“ هنگام غروب، صاحب تاکستان به مباشر خود گفت: ”کارگران را فرا خوان و از آخرین شروع کرده تا به اوّلین، مزدشان را بده.“ کارگرانی که در حدود ساعت یازدهم به سرِ کار آمده بودند، هر کدام یک دینار گرفتند. چون نوبت به کسانی رسید که پیش از همه آمده بودند، گمان کردند که بیش از دیگران خواهند گرفت. امّا هر یک از آنان نیز یک دینار دریافت کردند. چون مزد خود را گرفتند، لب به شکایت گشوده، به صاحب باغ گفتند: ”اینان که آخر آمدند فقط یک ساعت کار کردند و تو آنان را با ما که تمام روز زیر آفتاب سوزان زحمت کشیدیم، برابر ساختی!“ او رو به یکی از آنان کرد و گفت: ”ای دوست، من به تو ظلمی نکرده‌ام. مگر قرار ما یک دینار نبود؟ پس حق خود را بگیر و برو! من می‌خواهم به این آخری مانند تو مزد دهم. آیا حق ندارم با پول خود آنچه می‌خواهم بکنم؟ آیا چشم دیدن سخاوت مرا نداری؟“ پس، آخرینها اوّلین خواهند شد و اوّلینها آخرین!»”